XXI. Yüzyıl başında İstanbul’da giderek daha fazla sayıda çocuk daracık bir apartman odasında, kendi başına, televizyon ya da bilgisayar karşısında, yaşıtlarından uzak, dış dünyadan kopuk ve sokaktan ürkerek büyüyor.
Elif Şafak( Firarperest - 176 )
Çocuklar anne ve babalarının ağzından çıkan sözleri titiz bir dikkatle sünger gibi emerler.
Domenico Starnone( Şaka - 152 )
Betta ile Saverio hiçbir şey atmıyorlar, çocuğun yaptığı her bir saçmalığı dahilik göstergesi sayıyorlar.
Domenico Starnone( Şaka - 90 )
O minik bedende ne kadar da çok güç vardı. Teninde, teninin altında, etinde kanında kemiğinde neler oluyordu? Nefes, beslenme. Oksijen, su, elektromanyetik fırtınalar, proteinler, atıklar. Dudaklarını nasıl da sıkıyordu.
Domenico Starnone( Şaka - 64 )
Bir de şu konuda anlaşalım: Sadece üç kez çıkacaksın, o kadar.”
“Hayır, otuz kez.”
“Otuz ne demek sana göre?”
“Çok demek.”
Domenico Starnone( Şaka - 64 )
Gençti ve agresif bir ses tonu kullanınca otoriter durduğunu sanıyordu.
Domenico Starnone( Şaka - 31 )
O keşif, kırmızılı lacivertli büyük tablomun oturma odasında asılı olduğu hesaba katılmadığı takdirde, yıllar boyunca kızıma armağan ettiğim irili ufaklı eserlerimin büyük bir çoğunluğunun duvarlarda olmadığını görmeme yetti, kızımla kocası resimlerimi kim bilir nereye saklamışlardı. Saverio her zaman çalışmalarımı çok takdir edermiş gibi yapardı, kızımsa hiçbir zaman yaptığım işlere inanır gibi görünmeye çalışmamıştı.
Domenico Starnone( Şaka - 28 )
( Ruhi Mücerret - 61 )
Oğluna öyle bir ad koy ki evladım, manasını ömrü boyunca taşısın.
Ayfer Tunç( Dünya Ağrısı - 20 )