Almelek Kitap İndeksi

Kendilerini birbirine sıkıca vermiş iki ruhun karşılıklı duyacağı haz yoktu bu sıkmada. Şimdilik Litvinov'un bulup söyleyemediği sözcüklerin yerini tutuyordu sadece. İkisinin arasındaki sessizlik giderek büyüyor, kök salıyordu.

Dünden beri İrina'nın havası hüküm sürüyordu burada. Her şey onu hatırlatıyordu. Hava bile onun ziyaretinin gizli sırlarını kendinde saklıyor gibiydi... Litvinov gene İrina'nın kölesi gibi hissediyordu kendini. Dünden beri koynunda sakladığı onun mendilini çıkardı, dudaklarına götürdü.

Sanki yumuşak, hoş kokulu bir karanlığın içinden dayanılmaz güzellikte bir yüz beliriyordu karşısında, ışıltılı kirpikler kalkıyor ve büyüleyici bir çift gözün sakin, yakıcı bakışı saplanıyordu yüreğine; tatlı bir ses duyuluyor, göz alıcı omuzlar, genç çariçenin omuzları taptaze, yakıcı bir tutkuyla kıpırdıyordu.

İlk başta beyni uyuşmuştu sanki: Belirgin olmayan, bilincine tam varamadığı karanlık, ağır bir duygudan uzun süre kurtaramadı kendini. Daha sonra geleceğinin, neredeyse bütünüyle fethettiği geleceğinin, sağlam, yeni yeni kurmakta olduğu yuvasının sarsıldığını düşününce tekrar karamsarlığa kapıldı.

Litvinov ise büyülenmiş gibi oturuyor, bir şey duymuyor, yalnızca o ışıl ışıl gözlerin ona tekrar bakacağı, o soluk, zarif, öfkeli, harika yüzün ona döneceği zamanı bekliyordu...

Bir anlık kırmızılığın ardından yüzüne tekrar yayılan beyazlıkta ise güzelliğin görkemi vardı. Hem yalnızca görkem değildi bu: Yüzünde, yarı kısık gözlerinde gizli, handiyse şakacı bir sevincin ışıltısı ile dudaklarının, burun deliklerinin çevresinde hafif bir kıpırdanma da dikkati çekiyordu...